صندوق پوشش ریسک

بدین ترتیب شما ۲۴.۲۵ میلیون دلار درآمد کسب خواهید کرد. سرمایه‌گذار نیز در مجموع ۷۵.۷۵ میلیون دلار کسب خواهد کرد. از سوی دیگر اگر ۲ درصد نیز به عنوان کامزد سالانه مدیریت مورد توافق بوده باشد به شما می‌رسد.

آشنایی با صندوق پوشش ریسک یا Hedge Fund

یکی از موضوعات مهم در هر سرمایه گذاری خرد و کلانی صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) آن می‌باشد. در این مقاله شما با این مفهوم آشنا خواهید شد.
فهرست این مقاله
صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟
به بیانی ساده، صندوق‌ های پوشش ریسک، دسته‌ای از شرکت‌های خصوصی هستند که سرمایه‌ گذاران، پول خود را در آن قرار می‌دهند تا در فرصت‌های مختلف سرمایه‌ گذاری کنند. این‌گونه شرکت‌ها دارای استراتژی‌های متفاوتی برای کسب سود هستند.
صندوق پوشش ریسک، گونه‌ای خاص از سرمایه‌گذاری نیست بلکه ساختاری در سرمایه‌ گذاری مشترک است که به‌وسیله‌ی شرکت «مدیریت مالی» یا «مشاور سرمایه‌ گذاری» تشکیل شده است و امکان حضور را به سرمایه‌ گذاران خود می‌دهد تا بتوانند در طیف وسیع‌تری سرمایه‌گذاری خود را انجام دهند.
اداره‌ی این صندوق‌ها توسط افراد باتجربه و حرفه‌ای انجام می‌شود. درحقیقت، نحوه‌ی عملکرد این شرکت‌ها به این صورت است که فرصت‌های مناسبی برای سرمایه‌گذاری پیدا می‌کنند صندوق پوشش ریسک که ریسک بالایی داشته باشد و درصورتی‌که سود داشته باشد، سودرسانی آن بسیار زیاد باشد.
این فرصت‌های سرمایه‌گذاری به بررسی و تحقیقات زیادی نیاز دارد و ممکن است تا مقدار زیادی به اطلاعاتی وابسته باشند که به‌آسانی در اختیار همه قرار نمی‌گیرد. به همین دلیل است که بیان کردیم افراد حرفه‌ای در سرمایه‌گذاری، ‌چنین شرکت‌هایی را اداره می‌کنند.
معمولاً صندوق‌های پوشش ریسک، صندوق‌های پوششی در بین افراد معروف است. شرکت‌های خصوصی به دوصورت «مشارکت محدود» و «مسئولیت محدود» وجود دارد. برای مشارکت در آن‌ها، تعداد اندکی سرمایه‌گذار و نهاد‌های معتبر نیاز است تا حداقل سرمایه‌ی اولیه را دارا باشند. این سرمایه عموماً سازمان‌هایی مانند صندوق بازنشستگی، شرکت‌های بیمه و اشخاص متمول هستند.
انتخاب واژه‌ی صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) برای نام این شرکت دارای یک علت تاریخی است و از فرصت‌های خرید و فروش استقراضی گرفته می‌شود؛ به‌ این دلیل که اولین صندوق، به‌منظور پوشش ریسک معاملات اهرمی و مارجین در بازارهای نزولی مورداستفاده قرار می‌گیرد.
در طی زمان، انواع مفهوم پوشش ریسک گسترش پیدا کرد و بدین ترتیب در گونه‌های مختلف سرمایه‌ گذاری به کار برده شد. هم اکنون، صندوق‌های پوششی با بهره‌مندی از ابزارهای مالی و تکنیک‌های مدیریتی ریسک، در طیف گسترده‌ای از بازارها صندوق پوشش ریسک و استراتژی‌ها حضور دارند. هدف بیش‌تر استراتژی‌های سرمایه‌ گذاری، رسیدن به بازدهی بالا در شرایط بد بازار است.
مدیران پوشش سرمایه، اغلب پول خود را در سرمایه‌ای که وظیفه‌ی کنترلش را بر عهده دارند، سرمایه‌ گذاری می‌کنند و این کار باعث می‌شود مدیران و دیگر سرمایه‌ گذاران در یک راه یکسان قرار بگیرند.
ویژگی‌های مهم صندوق های پوشش ریسک (Hedge Fund)

صندوق‌های پوشش ریسک به دلیل گزینه‌های زیر با صندوق‌های سنتی متفاوت‌ هستند و این ویژگی‌ها به‌صورت زیر است:

فقط برای سرمایه‌گذاران واجد شرایط در دسترس قرار می‌گیرد؛

صندوق‌های پوشش ریسک فقط اجازه دارند از سرمایه‌گذاران و اشخاصی که واجد شرایط هستند، به‌شرط داشتن استانداردهای زیر پول بگیرند. به‌طور مثال، در آمریکا، داشتن یکی از شرایط نام ‌برده برای سرمایه‌گذاری ضروری است.

دارابودن درآمد ۲۰۰.۰۰۰ دلاری در طی یک سال و ضمانت‌دادن برای حفظ همین درآمد در آینده. برای اشخاص متأهل این مقدار برابر ۳۰۰.۰۰۰ دلار است.
ارزش دارایی خالص یک فرد به ‌غیر از ارزش خانه‌ی محل سکونتش باید بیش از یک میلیون دلار باشد.
مدیر اجرایی، متصدی، شریک و دیگر افراد واجد شرایط که خود به صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) وابستگی داشته باشد.

بدین ترتیب کمیسیون بورس و اوراق بهادر آمریکا سرمایه‌گذارانی را مناسب تشخیص می‌دهد که قدرت کنترل و مدیریت ریسک‌های احتمالی سرمایه‌گذاری گسترده‌تر را دارند. سرمایه‌گذاران نهادی، حدود ۶۵درصد از سرمایه‌ی صندوق پوشش را تشکیل می‌دهند.

گزینه‌های بیش‌تری نسبت به دیگر صندوق‌ها عرضه می‌کند؛

اصولاً، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) به‌راحتی می‌تواند در هر چیزی مانند زمین، املاک، مستغلات، سهام، فروش استقراضی و قراردادها و ارزها سرمایه‌گذاری کند. درمقابل، صندوق‌های مشترک که Mutual Funds نام دارند، فقط به فعالیت در حوزه‌ی سهام و اوراق قرضی می‌پردازند.
ابزارهای مالی این امکان را برای مدیران فراهم می‌کنند که حتی وقتی بازار سهام در رکود است، آن‌ها بتوانند سودآوری داشته باشند؛ این افراد اغلب از اهرم‌ها استفاده می‌کنند. صندوق‌های پوشش ریسک اغلب از معاملات مارجین و وجوه استقراضی برای افزایش سود بهره می‌برند.

ساختار کارمزدی ۲درصدی؛

اغلب صندوق‌های پوشش ریسک، ضریب هزینه و کارمزد نحوه‌ی عملکرد را به‌طور هم‌زمان دریافت می‌کنند. این ساختار کارمزد به‌عنوان «دو و بیست» بیان می‌شود؛ یعنی ۲درصد کارمزد مدیریت دارایی و ۲۰درصد سودی که به دست می‌آید.
لازم به ذکر است که این شرکت‌ها به‌دلیل دریافت این ۲درصد، مورد نقد واقع می‌شوند؛ زیرا بدون توجه به کسب سود و ضرر این مبلغ را دریافت می‌کنند. فرض کنید، صندوقی که حدود ۱ میلیارد جذب سرمایه دارد، بدون انجام کاری، سالانه بیست میلیون دلار به دست آورد.

نظارت زیادی بر روی آن‌ها وجود ندارد؛

نهادهای ناظرِ بازار سرمایه در سایر کشورها بر روی فعالیت‌های صندوق سرمایه نظارت زیادی دارند. این در حالی است که صندوق‌های پوشش ریسک هیچ‌کدام از قوانین و مقررات نظارت بر نهادهای سرمایه‌گذاری در بازار را شامل نمی‌شود و درب‌هایشان به‌طور کامل بر روی هر نوع بازرسی به‌وسیله‌ی دولت و یا هر سازمان صندوق پوشش ریسک دیگری بسته است؛ از همین رو، در خفای کامل به فعالیت‌های خود اشتغال دارند. با این ‌وجود، این اتفاق به معنی اجازه‌دادن نهادهای نظارتی به کلاهبرداری نیست. معمولاً صندوق‌های پوشش ریسک در جذب اعتبار توانایی بالایی دارند و ضریب آن‌ها در جذب اعتبار از مؤسسات مالی و بانک‌ها بالا است.
این شرکت‌ها در عمل چندبرابر از سرمایه‌ی خود را به بازار وارد می‌کنند.
راهبردهای سرمایه‌ گذاری در صندوق های پوشش ریسک

بیش‌ترین تفاوت صندوق‌های پوشش ریسک با صندوق‌های سنتی، عملکرد این صندوق‌ها در نحوه‌ی سرمایه‌گذاری می‌باشد.
ازجمله مهم‌ترین راهبردهای صندوق سرمایه‌گذاری صندوق‌های پوششی به‌صورت زیر است:

فروش استقراضی: فروش استقراضی به‌معنی فروش سهامی است که در مالکیت صندوق نیست. در این روش، صندوق با حدس قیمت در آینده، سهامی را که مال فرد دیگری است، قرض می‌گیرد؛ سپس از طریق معامله‌ای در بازار، از نوسان قیمت‌ها استفاده می‌کند.
استفاده از آربیتراژ: بهره‌بردن از اختلاف قیمت در بازارهای متنوع است.
استفاده از ابزارهای مالی مشتقه مانند قراردادهای آتی و اختیار معامله.
سرمایه‌گذاری در اوراق بهاداری که کم‌تر از حد معمول ارزش داشته باشند و یا مطلوبیت نداشته باشند.
سعی برای استفاده از مزیت‌های شکاف بین قیمت کنونی بازار و قیمت واقعی سهام.
سرمایه‌گذاری در بازارهای تازه شکل‌گرفته: سرمایه‌گذاری روی سهام یا وام با ارزهای مستعد تورم و بازارهای نوسانی.

معایب و خطرات صندوق های پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟
به‌دلیل مواردی که در بالا ذکر شده است، یعنی سرمایه‌گذاری در کارهای مختلف و نبود مقررات محدودکننده، سرمایه‌گذاری در صندوق‌های پوشش ریسک با کسب سود زیادتری همراه است. لازم است بدانید که این گسترده بودن همواره می‌تواند خطرات زیادی را نیز به همراه داشته باشد.
بعضی از معروف‌ترین نمونه‌های شکست‌ اقتصادی، در رابطه ‌با صندوق‌های پوشش ریسک است. با این ‌وجود، این منعطف‌بودن صندوق‌های پوشش ریسک موجب شده است تا برخی از مدیران مالی سودهای بلندمدت زیادی را به دست آورند.
یادآوری این نکته لازم است که «پوشش ریسک» تلاشی برای کم‌کردن ریسک است ولی امروزه هدف بیش‌تر صندوق‌های پوششی، به حداکثر رساندن صندوق‌های پوششی و سود به ‌دست ‌آمده از سرمایه‌گذاری است؛ بنابراین، فکر اینکه کاربرد این شرکت‌ها فقط پوشش ریسک است، درست نیست.
درحقیقت، مدیران صندوق‌های پوششی، سرمایه‌گذاری‌های پرخطری را انجام می‌دهند که نسبت به دیگر سرمایه‌گذاری‌ها ریسک بالاتری دارد. به‌طور دقیق، همین ریسک است که سرمایه‌گذاران زیادی را با فکر «ریسک بیش‌تر باعث سود بیش‌تر می‌شود» به سمت این شرکت‌ها جذب می‌کند.
بعضی از خطراتی که صندوق ریسک می‌تواند به همراه داشته باشد، عبارتند از:
۱- اثر اهرم: جدا از پولی که سرمایه‌گذاران در صندوق‌های پوشش ریسک سرمایه‌گذاری می‌کنند، این صندوق‌ها پول‌ها را از بانک‌ها و دیگر نهادهای مالی قرض می‌کنند. برای مثال، مطابق با مقررات آمریکا صندوق‌های پوشش ریسک می‌توانند در مقابل هر یک دلاری که به‌عنوان سرمایه جذب می‌کنند، حدود نُه دلار را از بانک‌ها و نهادهای دیگر مالی قرض نمایند.
با وجود این شرایط، یک زیان ۱۰درصدی می‌تواند به قیمت ازدست‌دادن کل سرمایه در صندوق منجر شود. به‌کاربردن اهرم و پول استقراضی می‌تواند خسارت کوچک را به یک ضرر بزرگ تبدیل نماید.
۲- استقبال از دارایی ریسک‌پذیر: این صندوق ها به‌طور ذاتی در پی سرمایه‌گذاری پر ریسک‌تر و با بازده حداکثری هستند.
۳- غیرشفاف بودن: استراتژی معاملات، متنوع‌سازی سبد دارایی یا پورتفولیو و سایر تصمیم‌های صندوق به‌صورت واضح برای سرمایه‌گذاران بیان نمی‌شود.
۴- کمبود نظارت: ایجاد و انجام فعالیت‌های صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) به داشتن نظارت بر روی امور مالی آن نیست؛ درنتیجه، اغلب آن‌ها دارای ریسک ساختاری پنهان هستند.
صندوق پوشش ریسک در رمز ارز چیست؟

افزایش روند صعودی بیت‌کوین و سایر رمزارزها در سال‌های گذشته، درنظر سرمایه‌گذاران قانونی و موجّه جلوه کرده و آن‌ها را به‌سوی خود جذب کرده است. ولی همان‌طور که می‌دانید، سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال همواره با ریسک همراه است؛ زیرا تنها یک دهه از عرضه‌ی این مفهوم و واردشدن این نوع ارز به جهان می‌گذرد و مانند ارزهای فیات به‌وسیله‌ی دولت پشتیبانی نمی‌شود.
این بدان معنی نیست که سرمایه‌گذاری در رمز ارز باعث خسارت می‌شود و هیچ سودی به شما نمی‌رساند. بسیاری از اشخاص با سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال و انتخاب استراتژی‌های صحیح خرید و فروش، سود خوبی به دست می‌آورند. این چیزی است که سرمایه‌گذاران صندوق‌های پوشش ریسک را جذب می‌کند.
صندوق‌های بزرگ، عملکرد بیت‌کوین که نسبت به طلا و ارزهای فیات حجم سرمایه‌ی کمی دارد، دیده و علاوه ‌بر آن از علاقه و تقاضای مردم به سرمایه‌گذاری آگاهی دارند.
این‌گونه از صندوق‌ها با دودیدگاه کاملاً متضاد، نگرانی و قدردانی، به جامعه‌ی رمز ارز می‌نگرند؛ زیرا ارزهای دیجیتال هم می‌توانند رقیبی برای صندوق‌ها به‌ حساب بیایند و هم موقعیتی مناسب برای به‌دست‌آوردن سود بالا برای این صندوق‌ها باشند.
صندوق‌های پوششی در ارزهای دیجیتال مانند یک صندوق پوشش ریسک معمولی عمل می‌کنند که یک پورتفوی شامل رمز ارز را کنترل می‌کنند. هم اکنون دو نوع صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز موجود است که به شرح ذیل است:
۱- صندوق‌هایی که به‌طور انحصاری رمز ارز را کنترل می‌کنند.
۲- صندوق‌هایی که در سبد دارایی‌شان علاوه بر مال‌های دیگر، رمز ارز را نیز شامل می‌شوند.
در هر دوحالت بالا، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز به‌دنبال یک فرصت مناسب برای زیادکردن سود است؛ بنابراین، آن‌ها در ICO یا ارزهای دییجیتال سرمایه‌گذاری می‌کنند و در وقت مناسب خرید و فروش را انجام می‌دهند.
همان‌طور که قبل‌تر نیز گفته شد، این فرصت‌های سرمایه‌گذاری به‌وسیله‌ی سرمایه‌گذاران متخصص و ماهر، کنترل، تعادل بخشی و تجزیه می‌شوند. درحقیقت، صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) یک فرصت بُردبُرد را برای سرمایه‌گذار و متخصصان به وجود می‌آورد.
ایده‌ی میلیونرشدن در مدت زمانی کوتاه برای اولین‌بار در سال ۲۰۱۷ رخ داد و این وضعیت به‌دلیل انفجار قیمت ارزهای دیجیتال در این سال بود.
این رویداد رشد تعداد زیادی از صندوق‌های پوشش ریسک رمز ارز را توجیه می‌کند. از معروف‌ترین شرکت‌های سرمایه‌گذاری و صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز، می‌توان به پانترا کپیتال، کوین کپیتال، بلک مون و بیت اسپرد اشاره کرد.
لازم به ذکر است که رمز ارز، ارزی نوسانی و خطرپذیر است. با سرمایه‌گذاری در این صندوق پوششی، شما ریسک خود را دوبل می‌کنید؛ زیرا همانطور که قبل‌تر نیز بیان شد، ریسک صندوق‌های پوشش بالا است و از نظر برخی‌ها حتی به قمار شباهت دارد. هنگامی که قصد سرمایه‌گذاری در صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) رمز ارز را دارید، ابتدا باید تحقیقات لازم را در ارتباط با اعتبار صندوق و مدیرهای آن انجام دهید. این نکته را از یاد نبرید که آینده‌ی مالی شما به توانایی و علم این اشخاص در بازار مالی وابسته است.
سؤالات متداول
۱- منظور از اشخاص خاص در صندوق‌ های پوشش ریسک چیست؟
منظور از افراد خاص، سرمایه‌گذارانی هستند که قصد سرمایه‌گذاری بالایی را در صندوق‌ها دارند.
۲- سرمایه‌ی لازم برای سبدگردانی به چه میزان است؟
سرمایه‌ی لازم حدود پنج میلیارد است. البته، این رقم در شرایط زمانی متفاوت تغییر می‌کند ولی به‌دلیل وجود هزینه‌های عملیاتی، پذیرش سرمایه‌های کم‌تر از این هزینه برای شرکت‌ها به‌صرفه نیست.
۳- صندوق‌های پوشش ریسک چه زمانی شروع به فعالیت صندوق پوشش ریسک کردند؟
زمان دقیق این فعالیت‌ها در دهه‌ی ۱۹۵۰ است. بازارهای مالی جهانی در آن سال برای هدف پوشش ریسک در بازارهای نزولی اقدام به سرمایه‌گذاری کردند.
۴- هزینه‌ی سرمایه‌گذاری در صندوق‌ها به چه میزان است؟
هزینه‌های هر صندوق به دوقسمت تقسیم‌بندی می‌شود. قسمتی از محل دارایی‌های آن پرداخت شده و قسمتی دیگر به‌وسیله‌ی شخص سرمایه‌گذار برای دیدن نامه‌ی موردنظر پرداخت می‌شود.
۵- چه مدت پس از ثبت درخواست ابطال می‌توان وجه موردنظر را دریافت نمود؟
این کار اغلب بین ۲ تا ۷ روز زمان نیاز دارد.
سخن پایانی
بر اساس همه‌ی توضیحات بیان شده، صندوق پوششی نوعی صندوق سرمایه‌گذاری است که سرمایه‌گذاران بزرگ و دارای شرایط، پول خود را در آن قرار می‌دهند که در گونه‌های دارایی‌ و بازارهای مالی سرمایه‌گذاری می‌شود. تفاوت صندوق پوششی با صندوق سرمایه‌گذاری سنتی در برخی از جزئیات مانند شرایط سرمایه‌گذاری، راهبردها و همچنین ریسک‌های آن است.

توجه: با وجود اینکه دو صرافی کوینکس و کوکوین هر دو فعلا بدون نیاز به تغییر IP فعالیت می‌کنند اما بهتر است برای امنیت بیشتر از IP ثابت خارج از ایران استفاده کنید.
برای ورود به صرافی کوینکس حتما باید با IP خارج از ایران وارد شوید.

صندوق‌ پوشش ریسک الگوریتمی چیست؟

صندوق های پوشش ریسک از دهه ۱۹۵۰ در بازارهای مالی جهانی شروع به فعالیت کردند. در آغاز فعالیت این صندوق ها، ‌هدف آن‌ها پوشش ریسک سرمایه گذاری در بازارهای نزولی بود. اما با گذشت زمان و با توجه به نوع خاص فعالیت این صندوق ها، در مدت کوتاهی توانستد سرمایه های بسیار بالایی را جذب کنند. بدین‌گونه، امروزه حضور صندوق های پوشش ریسک در دنیا بسیار چشمگیر است.

صندوق های پوشش ریسک نهادهای مالی از جمله شرکت‌های سرمایه گذاری یا مدیریت سرمایه هستند که سرمایه گذاران خاصی با سرمایه‌های بسیار بالا را جذب می‌کنند. مدیریت این صندوق ها، سرمایه‌های جمع آوری شده را در ابزارهای گوناگونی سرمایه گذاری می‌کنند و در ازای سود کسب شده، حق مدیریت و پاداش دریافت می‌کنند. مدیران صندوق های پوشش ریسک بسیار حرفه‌ای هستند و از تکنیک‌های ریاضی، استراتژی‌های معاملاتی پیشرفته، روش‌های پیچیده و سفته‌بازی جهت تحلیل و سرمایه گذاری استفاده می‌کنند.

با توجه به این که این صندوق ها، ابزارها و دارایی های مالی پرریسک و متنوعی را مد نظر قرار می‌دهند، بازدهی کسب شده در این صندوق ها نیز نسبت به سایر اوراق بهادار و صندوق ها بسیار بیشتر است. شاید بتوان گفت که اولین هدف این صندوق ها، تلاش برای کاهش ریسک است اما هدف اصلی همه صندوق های پوشش ریسک، کسب بیشترین سود برای سرمایه گذاران هم در شرایط رونق و رشد بازار و هم در شرایط رکود است.

تفاوت صندوق پوشش ریسک با صندوق‌های دیگر

به طور معمول صندوق‌های پوشش ریسک برخلاف صندوق‌های دیگر توسط نهادها تضمین نمی‌شوند.

سرمایه گذاران صندوق پوشش ریسک باید اعتبارات خاصی را داشته باشند. (مثل ‌مقدار معینی از نقدینگی سیال)

بسیاری از صندق‌های معمول از استراتژی خرید یک طرفه استفاده می‌کنند و معاملات فروش در آنها جایی ندارد.( البته در بازار ایران این مساله موضوعیت ندارد.)

ساختار درآمدی صندوق‌های پوشش ریسک

صندوق‌های پوشش ریسک هم هزینه‌های مدیریتی هم هزینه‌های بهره‌وری صندوق را از کاربر دریافت می‌کند. کارمزد مدیریتی ۱ الی ۲ درصد از سرمایه تحت مدیریت و کارمزد بهره‌وری نزدیک به ۲۰ درصد از سود ساخته شده می‌باشد. مشخصه اصلی صندوق‌های پوشش ریسک همان کارمزد بهره‌وری آن‌ها است و همین مساله برای مدیران صندوق یک عامل انگیزشی برای ساختن سود بیشتر است. این در حالی است که صندوق‌های سرمایه‌گذاری تنها کارمزد مدیریتی را از سرمایه گذار دریافت می‌کنند.

صندوق پوشش ریسک کمی چیست؟

صندوق پوشش ریسک کمی صندوق‌هایی هستند که برای پیاده سازی تصمیم‌های معاملاتی وابسته به الگوریتم‌ها و استراتژی‌های سیستمی می‌باشند. صندوق‌های کمی می‌توانند بر روی انواع گوناگون سبدها (‌سهام، مشتقات، درآمد ثابت، فارکس و کومودیتی‌ها) اقدام به سرمایه گذاری کنند آن‌هم با استفاده از تصمیم‌های کامپیوتر نه دخالت مستقیم. به عبارت دیگر سیستم‌های معاملاتی الگوریتم محور، قوانین معامله اتوماتیک را به جای معامله‌گران سنتی به کار می‌گیرد. البته هر دو رویکرد می‌توانند با هم ادغام شوند ولی تقریبا تمامی صندوق‌های پوشش ریسک در درجه اول، یا الگوریتمی عمل می‌کنند یا غیر الگوریتمی.

در ادامه بحث از صندوق غیر الگوریتمی با نام صندوق پوشش ریسک بنیادی یاد می‌کنیم. در حقیقت منظور ما از این نام‌گذاری این است که سبک سرمایه گذاری این صندوق‌ها بر اساس مشاهدات بنیادی‌ای است که تلاش می‌کنند پیشبینی کنند که اوراق بهادار بالای ارزش واقعی خود معامله می‌شود یا زیر قیمت ارزش واقعی.

لازم به ذکر است که هم صندوق‌های بنیادی هم صندوق‌های کمی از اطلاعات بنیادی استفاده می‌کنند، اطلاعاتی از قبیل داده‌های اقتصادی، داده‌های حسابداری و مالی و اطلاعاتی دیگر از قبیل داده‌های آماری، داده‌های دولتی و داده‌های عرضه و تقاضا در صنعت. اما تفاوت اصلی آنالیز کمی به نوع استفاده از این داده‌ها برمی‌گردد. آنالیزهای کمی بالغ ده یا حتی صد نوع از داده را به کار می‌گیرد تا یک خروجی بگیرد (قاعده‌ای برای خرید و یا فروش یک سبد دارایی)‌؛ این داده‌ها سپس برای شناخت موقعیت‌های معاملاتی استفاده می‌شوند. این اطلاعات از سر‌ی‌های زمانی(‌مثلا داده‌ی ده ساله بازده بر اساس زمان یا رشد اقتصادی) یا داده‌های مقطعی(مثلا نرخ P/E یک شرکت یا صنعت)‌ استخراج می‌شوند.

همچنین صندوق های کمی به ندرت از آنالیز‌های کلان، مثل سیاست‌های پولی و تاثیری که بر بازار دارد، استفاده می‌کند. برای آنالیز کمی داده‌ها باید بصورت دقیق قابل اندازه گیری باشند بنابراین داده های کیفی به طور مستقیم در آنالیز کمی جایی ندارد.

مدل‌های معاملات الگوریتمی

صندوق‌های کمی مدل‌های ریاضیاتی پیچیده‌ای را برای پیشبینی فرصت‌هیا معاملاتی توسعه می دهند، معمولا به این فرم که در کدام سبد دارایی بازده خوبی پیشبینی می‌شود و باید معامله خرید در آن انجام شود و در کدام سبد دارایی بازده منفی پیشبینی می‌شود و باید در آن معامله فروش انجام شود. همانطور که قدرت محاسباتی کامپیوترها در دهه های گذشته افزایش چشم‌گیری داشته تکنیک‌های مدل سازی‌های پیشرفته‌تر هم برای مدل‌های مالی ایجاد شده است، مثل بهینه‌سازی، مدل‌های پیش‌گو، شبکه‌های عصبی و شکل‌های دیگری از الگوریتم‌های یادگیری ماشین(یادگیری ماشینی از داده‌های پیشین برای پیش بینی اتفاقات آینده).

مدل‌سازی مبتنی بر عوامل (Factor-Based Modeling) ‌یکی از راهبرد کلاسیک مدل‌سازی صندوق‌های کمی است. در این مدل عوامل پیش‌بینی کننده( متغیرهای مستقل) مثل P/E یا نرخ تورم یا نرخ بیکاری برای پیشبینی متغیرهای دیگر موردنظر(‌متغیرهای مستقل) مثل تغییر قیمت سهام استفاده می‌شوند. مدل‌های عاملی می‌توانند هم از عوامل از قبل اندازه‌گیری شده مثل شاخص‌ها استفاده کنند هم میتوانند از متغیرهایی استفاده کنند که توصیف صریحی ندارند و پس از محاسبات ریاضی به دست می‌آیند مثل Principal Component Analysis (PCA).

به طور کلی یک مدل تلاش می‌کند مقدار بازده R را بر پایه F یا همان فاکتورها طیق فرمول زیر پیش‌بینی کند:

Rit = α + βiλ + βiFt + σiεit

که در آن Rit که نماگر سود انباشه سبد I در زمان t می‌باشد و F، فاکتور استفاده شده با میانگین صفر و انحراف معیار σ^2F می‌باشد.

واضح است که یک مدل می‌تواند چند فاکتور برای پیش بینی سود داشته باشد.

فاکتورهای یک مدل می توانند چیزهای مختلفی مثل جریان نقدینگی، نسبت فروش به قیمت، P/E و یا هر نماگر بنیادی یا تکنیکی دیگری باشند. برای صندوق‌های درآمد ثابت فاکتورها بیشتر وابسته به نماگرهای کلان اقتصادی هستند.

مدل ها می‌توانند بر اساس معیارهایی خاص به زیرگروه‌هایی تقسیم شوند یا می‌توانند فاکتورهایی حاصل از رابطه بین چند فاکتور مختلف (F1*F2) داشته باشند. یا حتی متغیرهایی ساختگی(‌ مثلا D1 می‌تواند متغیری ساختگی باشد در صورتی که حجم یک شرکت بزرگتر از مقدار خاصی باشد.) همچنین نیازی به خطی بودن فاکتورها نداریم. متغیرها با درجات بالاتر هم می‌توانند کنار متغیرهای خطی مورد استفاده قرار گیرند.

به یاد داشته باشید که فاکتورهای مدلسازی هم در پیشبینی‌های سود و هم در اهداف مدل‌سازی ریسک مورد استفاده قرار می‌گیرند.

همچنین این نکته باید مورد توجه باشد که مدلسازی پیش بینی سود یک سبد دارایی توسط راهبردهای الگوریتمی هم مانند دیگر راهبردها شامل ریسک‌ می‌باشد. به طور مثال در به کاربردن داده‌های تاریخی برای اندازه گیری رابطه بین فاکتورها و سود ممکن است این رابطه در ادامه برقرار نشود. این مساله همچنین در رابطه‌های غیر خطی هم برقرار است. همچنین موضاعات دیگری مثل نقص در داده‌های گذشته هم می‌تواند پیشبینی را تحت تاثیر قرار دهد. برای همین راهبردهای کلاسیکی مثل راهبرد مبتنی بر فاکتور در وفق پذیری با شرایط جدید بازارها اندکی ناکارا به نظر می‌رسد. همانطور که سال ۲۰۰۸ در بسیاری از صندوق‌های پوشش ریسک شاهد این اتفاق بودیم اتفاقی که باعث شد صندوق‌ها معاملات باز خود را کاهش دهند و میزان ضرر صندوق پوشش ریسک ان‌ها به تبع این اتفاق زیاد شد و این اتفاق در آینده هم برای آن‌ها مشکل ساز شد.

صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟

صندوق های سرمایه گذاری پوشش ریسک (Hedge Fund) سال‌ها است که در بازارهای سرمایه دنیا فعالیت می‌کنند. اما با توجه به عدم وجود زیرساخت‌های لازم اجرای این صندوق ها، فعالیت آن‌ها در ایران تاکنون امکان‌پذیر نشده است.با این حال، جهت آشنایی خوانندگان و با فراهم شدن زیرساخت فروش تعهدی در بورس ایران، برآن شدیم تا صندوق های پوشش ریسک را در این مقاله توضیح دهیم.

صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) چیست؟

شاید تصور عمومی از واژه پوشش ریسک این باشد که پوشش ریسک ابزاری است برای کاهش ریسک سرمایه گذاری اما؛ صندوق های سرمایه گذاری پوشش ریسک در دنیا در مقایسه با سایر سرمایه گذاری‌ها، ریسک بسیار بالاتری را دارا هستند. ویژگی‌های خاص این صندوق ها سبب شده که افراد خاص و محدودی نیز در صندوق های پوشش ریسک سرمایه گذاری کنند. در ادامه به توضیح این نوع از صندوق ها می پردازیم.

تعریف صندوق پوشش ریسک

صندوق های پوشش ریسک از دهه ۱۹۵۰ در بازارهای مالی جهانی شروع به فعالیت کردند. در آغاز فعالیت این صندوق ها، ‌هدف آن‌ها پوشش ریسک سرمایه گذاری در صندوق پوشش ریسک بازارهای نزولی بود. اما با گذشت زمان و با توجه به نوع خاص فعالیت این صندوق ها، در مدت کوتاهی توانستد سرمایه های بسیار بالایی را جذب کنند. بدین‌گونه، امروزه حضور صندوق های پوشش ریسک در دنیا بسیار چشمگیر است.

صندوق های پوشش ریسک نهادهای مالی از جمله شرکت‌های سرمایه گذاری یا مدیریت سرمایه هستند که سرمایه گذاران خاصی با سرمایه‌های بسیار بالا را جذب می‌کنند. مدیریت این صندوق ها، سرمایه‌های جمع آوری شده را در ابزارهای گوناگونی سرمایه گذاری می‌کنند و در ازای سود کسب شده، حق مدیریت و پاداش دریافت می‌کنند. مدیران صندوق های پوشش ریسک بسیار حرفه‌ای هستند و از تکنیک‌های ریاضی، استراتژی‌های معاملاتی پیشرفته، روش‌های پیچیده و سفته‌بازی جهت تحلیل و سرمایه گذاری استفاده می‌کنند.

با توجه به این که این صندوق ها، ابزارها و دارایی های مالی پرریسک و متنوعی را مد نظر قرار می‌دهند، بازدهی کسب شده در این صندوق ها نیز نسبت به سایر اوراق بهادار و صندوق ها بسیار بیشتر است. شاید بتوان گفت که اولین هدف این صندوق ها، تلاش برای کاهش ریسک است اما هدف اصلی همه صندوق های پوشش ریسک، کسب بیشترین سود برای سرمایه گذاران هم در شرایط رونق و رشد بازار و هم در شرایط رکود است.

راهبردهای مورد استفاده در صندوق های پوشش ریسک

همان طور که بیان کردیم، تفاوت اصلی صندوق های پوشش ریسک، ابزارهای مالی متنوعی است که این صندوق ها در ترکیب دارایی های خود دارند. این نوع از صندوق ها در دارایی های مالی و ابزارهایی سرمایه گذاری می‌کنند که دیگر صندوق ها و سرمایه گذاری‌ها، آن ها را در نظر نمی‌گیرند. در ادامه به چندی از این ابزارها و راهبردهای سرمایه گذاری این صندوق ها اشاره می‌کنیم:

استفاده از فروش استقراضی:

فروش استقراضی بدین معنی است که فردی سهامی را که در مالکیت شخص دیگری است از او قرض کرده و با فرض کاهش قیمت سهم، آن را در بازار بفروش برساند و پس از گذشت زمان مورد نظر، آن را خریداری کرده و به مالک سهم باز گرداند. در صورت کاهش قیمت، ‌ما به التفاوت قیمت فروش و خرید سهم، سود فرد خواهد شد. صندوق های پوشش ریسک از این ابزار در شرایط رکود بازار استفاده کرده و سهامی را که در مالکیت صندوق نیست، اجاره کرده و در بازار فروخته و از کاهش قیمت سهم،‌ سود می‌برند. برای اطلاعات بیشتر در این خصوص می‌توانید مطلب «تأثیر ایجاد بازار دو طرفه در بازار سرمایه چیست» را مطالعه فرمایید.

سرمایه گذاری در ابزارهای مالی مشتقه:

ابزارهای مالی مشتقه مانند قراردادهای اختیار معامله و آتی،‌ ابزارهای مالی هستند که ارزش آن‌ها برپایه اوراق بهادار دیگری مانند سهام شرکت‌ها است و شاید در انواع دیگر سرمایه گذاری ها مورد توجه قرار نگیرند. اما صندوق های پوشش ریسک با سرمایه گذاری در این ابزارها، طیف گسترده‌ای از دارایی ها را در نظر گرفته و از فرصت‌های سودآوری آن‌ها استفاده می‌کنند.

استفاده از آربیتراژ:

آربیتراژ در بازارهای مالی به معنی فرصت‌های قیمت گذاری نادرست همزمان بین اوراق بهادار مرتبط است. مدیران صندوق های پوشش ریسک، با تخصص و مهارتی که دارند، پیوسته در حال رصد کردن بازارهای مالی مختلف و پیدا کردن فرصت‌های قیمت گذاری هستند که دیگران آن‌ها را تشخیص نمی‌دهند. شناسایی به‌موقع و سرمایه گذاری در این فرصت‌ها، سودهای فراوانی را برای آن‌ها ایجاد می‌کند.

سرمایه گذاری در اوراق بهاداری که کمتر از ارزش خود، قیمت گذاری شده‌اند یا برای عموم مطلوب نیستند:

بسیاری از سهام و اوراق بهادار در بازارهای مالی، از میزان ارزش واقعی خود کمتر قیمت گذاری شده و مورد توجه قرار نمی‌گیرند. صندوق های پوشش ریسک با شناسایی این نوع از اوراق بهادار، علاوه بر دریافت سود سرمایه گذاری خود،‌ سبب رشد قیمت این اوراق نیز می‌شوند.

سرمایه گذاری در بازارهای نوظهور:

با توجه به ماهیت صندوق های پوشش ریسک، سرمایه گذاری بر روی سهام یا دیگر ابزارهای نوظهور در بازار که رشد نوسانی زیاد دارند و مستعد تورم هستند،‌ امکان‌پذیر است.

سرمایه‌گذاری در بازارهای موازی:

یکی از مزایای برجسته این صندوق‌ها سرمایه‌گذاری بدون محدودیت در بازارهای خارج از بازار سرمایه مانند املاک و مستغلات، طلا و کسب‌وکارهای پرریسک است.

ساختار اهرمی:

صندوق‌های پوشش ریسک یک قابلیت منحصربه فرد دارند که امکان بهره‌گیری از اهرم‌های ۱۰ برابری را برای آن ایجاد کرده است. به این صورت که، به ازای هر یک واحد جذب سرمایه، بانک‌های مشخصی به آن‌ها ۹ واحد وام می‌دهند به عنوان مثال با جذب ۱۰۰ دلار سرمایه بانک به آن ها۹۰۰ دلار وام می‌دهد تا در نهایت بتواند ۱۰۰۰دلار سرمایه‌گذاری کند. به این معنا است که با از بین رفتن ۱۰۰ دلار سرمایه عملا صندوق ۱۰۰۰ دلار متضرر می‌شود و بالعکس.

تفاوت صندوق های پوشش ریسک با صندوق های سرمایه گذاری مشترک

حال که با سازوکار صندوق های پوشش ریسک آشنا شدید، این سوال پیش می‌آید که این صندوق ها با صندوق های سرمایه گذاری مشترک چه تفاوتی دارند. در ادامه به برخی از تفاوت‌های اصلی این دو نوع صندوق می‌پردازیم:

• با توجه به عدم وجود محدودیت در ترکیب دارایی های صندوق های پوشش ریسک، امکان سرمایه گذاری در ابزارهای متنوع‌تری مانند ابزارهای مشتقه، فروش استقراضی (فروش تعهدی در ایران) و سایر ابزارهایی با ریسک بالا که حتی ممکن است از بازار خارج از بازار سهام باشند، در آن‌ها وجود دارد. اما ترکیب صندوق های سرمایه گذاری مشترک مشخص بوده و سرمایه‌گذاری تنها در دارایی های مالی از قبیل سهام، حق تقدم سهام و اوراق قرضه که در اساسنامه آن‌ها با جزییات ذکر می‌شوند و نسبت به دارایی های صندوق های پوشش ریسک دارای ریسک‌کمتر هستند، امکان پذیر است.

• در اکثر مواقع، نهادهای ناظر بر بازار سرمایه در کشورهای مختلف بر این صندوق ها نظارتی ندارند. اما فعالیت صندوق های سرمایه گذاری مشترک، پیوسته توسط نهادهای ناظر رصد می‌شود. به تبع در ارائه اطلاعات صندوق مانند اهداف و استراتژی‌، تصمیمات مدیریت و ترکیب دارایی و تغییرات آن سرمایه‌گذاران با عدم شفافیت مواجه می‌شوند.

• سرمایه گذاران خاص و محدودی اجازه سرمایه گذاری در صندوق های پوشش ریسک را دارند اما؛ سرمایه گذاری در انواع صندوق های سرمایه گذاری مشترک برای عموم مردم آزاد است. به عبارت دیگر، اگر صندوق های سرمایه گذاری مشترک را همانند مراکز عمومی در نظر بگیریم، صندوق های پوشش ریسک همچون کلوب‌های اختصاصی هستند که افرادی خاص را می‌پذیرند.

• هزینه‌های صندوق‌ها: در صندوق‌های پوشش ریسک کارمزد درصد ثابتی که حدودا ۲ درصد از میزان جذب سرمایه است، دریافت می‌شود اما در صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک هزینه‌هایی که تحت عنوان کارمزد باید مشتری بپردازد بسته به ترکیب دارایی صندوق و قابل معامله(ETF) یا غیر قابل معامله بودن معمولا درصدی از قیمت آماری(NAV) صندوق که مداوم در حال تغییراست، می‌باشد. درواقع در صندوق‌های پوشش ریسک برخلاف صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک درآمد مدیر صندوق ارتباط مستقیمی به عملکرد صندوق نداشته و مدیر صندوق در ضرر سرمایه‌گذاران سهیم نمی‌شوند.

دوره آموزشی صندوق های سرمایه گذاری Hedge Fund (پوشش ریسک)

دوره آموزشی صندوق های سرمایه گذاری Hedge Fund (پوشش ریسک)

دوره آموزشی صندوق های سرمایه گذاری Hedge Fund (پوشش ریسک) برای اولین بار و به صورت تخصصی در مجموعه آموزشی ATS با محوریت بازار بورس آمریکا تهیه و ارائه شده است.

این دوره با بهره گیری از جدیدترین اطلاعات پیرامون صندوق های سرمایه گذاری Hedge Fund در سطح جهان، و با بهره گیری از اطلاعات دقیق و کاربردی برای دانشجویان این مجموعه ساخته شده است.

در دوره آموزشی صندوق های سرمایه گذاری Fedge Fund یا پوشش ریسک به تمام جزیات مهم اشاره شده تا شما با تسلط کامل وارد این دنیای جدید شوید.

چرا باید درباره Hedge Fundها یا صندوق های سرمایه گذاری پوشش ریسک بیاموزیم؟

هر تریدری باید به محیط یا همان اکوسیستمی که در آن ترید می کند، فعالین حاضر در آن بازار، مهره های کلیدی و بزرگ و تاثیرگذار بر آن، سرمنشا شکل گیری جریانات معاملاتی و همچنین عوامل شکل گیری تغییرات روند در بازار بین المللی خود مسلط باشد تا بتواند به موفقیت و سودزایی در معاملات خود دست یابد.

بزرگترین بازار سهام جهان، بازار سهام آمریکا، محل اصلی فعالیت صندوق های سرمایه گذاری پوشش ریسک یا همان Hedge Fund است که در این دوره می آموزیم چرا این بازار برای این دسته از سرمایه گذاران بسیار جذاب است.

نکته مهم، سهم بزرگ صندوق های سرمایه گذاری Hedge Fund در بازار سهام آمریکا و به طور کلی در معاملات سهام در سراسر دنیاست. چه کسی دوست ندارد سود تضمین شده قطعی دلاری در ابتدای ماه دریافت نکند؟

جذابیت بازار سهام آمریکا برای صندوق Hegde Fund (پوشش ریسک)

جذابیت بازار سهام آمریکا برای صندوق Hegde Fund را می توان متاثر از ۴ عامل دانست:

نقدشوندگی نسبت به سرمایه گذاری روی commodities
قابلیت انجام Leverage با سطح بالا روی معاملات سهام برای این دسته از سرمایه گذاران
قابلیت تضمین سوددهی به سرمایه گذاران در این صندوق به واسطه فعالیت در بازار سهام آمریکا
استفاده از پوزیشن های Sell و Buy و همینطور Hegde کردن در معاملات

از این موارد که بگذریم، باید در نظر داشت که حداقل میزان سرمایه ای که یک صندوق Hedge از یک سرمایه گذار در آن می پذیرد مبلغ ۱ میلیون دلار است، حداقل!

همین موارد بود که موجب شد تیم ATS دوره آموزشی Hedge Fund را بسازد تا با آموزشی صندوق های سرمایه گذاری از این خواص جذاب دنیای ترید لذت ببرید.

پس حجم سرمایه تحت مدیریت یا AUM برای هر صندوق سرمایه گذاری Hedge Fund با هر ابعاد کوچک یا بزرگی، مبلغ قابل توجهی است. در نتیجه قدرت تاثیرگذاری هر تصمیم معاملاتی از سمت یک یا چند صندوق Hedge Fund می تواند بر معاملات سهم یا سهم های مورد نظر در روز جاری و هفته های بعد تاثیر به سزایی داشته باشد.

قدرت صندوق های سرمایه گذاری Hedge Fund در بازارهای مالی

حوزه معاملاتی و سرمایه گذاری برای هج فاندها هیچگونه محدودیتی چه از نظر نوع بازار و چه از نظر محل سرمایه گذاری ندارد. یعنی یک صندوق هج فاند در حوزه بازار سهام آمریکا، بازار فارکس و بازار ارزهای دیجیتال یا همان کریپتو کارنسی می تواند به هر میزان که بخواهد سرمایه گذاری کند.

مارکت کپ صنعت صندوق های Hedge Fund در سال جاری به ۴ تریلیون دلار رسیده است. تاسیس این صنعت مالی و رشد و شکوفایی آن همگی در کشور آمریکا اتفاق افتاده و امروزه هم در سراسر دنیا مهد فعالیت صندوق های سرمایه گذاری هج فاند را آمریکا می دانند.

بیشترین تعداد و بزرگترین و قدرتمندترین این صندوق ها در ایالات متحده آمریکا واقع شده اند و حوزه اصلی فعالیت آن ها بازار سهام آمریکا است.

مدیریت یک صندوق سرمایه گذاری پوشش ریسک یا Hedge Fund، شغل پرسود

مدیریت یک صندوق هج فاند، علاوه بر تخصص های مالی و مدیریت در سطوح بالا که طبیعتا جزو نیازهای اصلی قرارگیری در چنین پوزیشنی هستند، یک مولفه مهم دیگر نیز دارد. مدیران اصلی به شرط ارائه عملکرد بهتر و سودآور بودن برای صندوق می توانند حقوق دریافت کنند! اما در سود حاصل از سرمایه گذاری های تحت مدیریت خود سهیم هستند. این، جدای از سود حاصل از سرمایه گذاری خودشان در این صندوق است.

در نتیجه سیستم مدیریت یک صندوق هج فاند (Hedge Fund) به نحوی طراحی شده است که همواره رو به جلو و سوددهی باشد و انگیزه کافی برای کسب بیشترین سود ممکن را برای مدیران خود داشته باشد.

صندوق پوشش ریسک یا هج فاند چیست و چگونه کار می‌کند؟

به بیان ساده صندوق پوشش ریسک (Hedge Fund) یک شرکت سرمایه‌گذاری است که صندوق پوشش ریسک پول مشتریان را در ابزارهای سرمایه‌گذاری جایگزین (Alternative Investment) سرمایه‌گذاری می‌کند تا عملکردی بهتر از میانگین بازار داشته باشد و یا این که ریسک تغییرات غیرقابل پیش‌بینی بازار را پوشش دهد.

البته بدیهی است که صندوق پوشش ریسک فراتر از توضیحات بالا است. این صندوق‌ها، به طور کلی ساختارهای قانونی مشابه، استراتژی‌های سرمایه‌گذاری نسبتا نزدیک به یکدیگر و کارمزدی تقریبا یکسان دارند. برای درک تعریف صندوق پوشش ریسک اجازه دهید، وارد جزئیات بیشتری شویم.

تعریف صندوق پوشش ریسک

از نظر فنی یک صندوق پوشش ریسک به عنوان شرکت مختلط یا شرکت غیر سهامی (Limited Partnership) شناخته می‌شود. سرمایه‌گذاران شخص ثالث مانند صندوق‌های بازنشستگی، بانک‌ها و افراد ثروتمند به عنوان شرکای محدود سرمایه‌گذاری می‌کنند در حالی که گروه مدیریت صندوق‌های پوشش ریسک به عنوان شریک تضامنی (General Partner) فعالیت می‌کنند.

مدیران صندوق‌های پوشش صندوق پوشش ریسک ریسک پول شرکای محدود خود را به روش‌های مختلفی سرمایه‌گذاری می‌کنند تا به چیزی دست پیدا کنند که به آن «آلفا» می‌گویند. آلفا به معنی بازدهی بالاتر از بازار است که ریسک آن تعدیل شده باشد.

برای انجام این کار، صندوق‌های پوشش ریسک از طیف گسترده‌ای از استراتژی‌ها و تاکتیک‌ها استفاده می‌کنند. آنها در بدهی (Debt)، ابزارهای مشتقه پیچیده (complex derivatives)، سهام (stocks)صندوق پوشش ریسک ، اوراق قرضه (bonds)، اختیارات معامله (options)، کامودیتی‌ها (commodities) و سایر سرمایه‌گذاری‌های محرمانه سرمایه‌گذاری می‌کنند. برخی از صندوق‌های پوشش ریسک سهم زیادی را در شرکت‌ها خریداری می‌کنند و از این موقعیت برای تاثیرگذاری بر مدیریت و ایجاد تغییرات چشم‌گیر در شرکت استفاده می‌کنند. بارها شده است که این تغییرات سود کلانی برای سرمایه‌گذاران و صندوق‌ها به همراه داشته است. اما صندوق‌های پوشش ریسکی نیز وجود دارند که در پشت‌ صحنه و با استفاده از مدل‌های مالی تصمیمات خود را اتخاذ می‌کنند.

استراتژی هرچه که باشد، این صندوق‌ها همگی با فرصت‌طلبی به دنبال روش‌های جدید سرمایه‌گذاری هستند. آنها تنها به سرمایه‌گذاری بر روی سهام یا اوراق قرضه محدود نمی‌شوند. این صندوق‌ها تانکرهای نفتی را که توانایی ذخیره میلیون‌ها بشکه نفت خام دارد را خریداری می‌کنند، املاک و مستغلات خریداری می‌کند، و یا حتی جنگ‌های وکالتی علیه سایر شرکت‌ها به راه می‌اندازند. این صندوق‌ها هرکجا که فرصت کسب درآمد وجود داشته باشد سرمایه‌گذاری می‌کنند.

صندوق‌های پوشش ریسک به دلیل کار و تخصص‌شان حقوق خوبی نیز می‌گیرند. کارمزدها در این صندوق‌ها متفاوت هستند، اما معمولا این صندوق‌ها ۲% از کل سرمایه به عنوان کارمزد سالانه برای مدیریت سبد و ۲۰% از سود سرمایه‌گذاری دریافت می‌کنند.

یک نمونه صندوق پوشش ریسک

تصور کنید شرکتی به نام Global Umbrella Investments را راه‌اندازی کرده‌اید. در اساسنامه (Operating agreement سند قانونی که نحوه مدیریت شرکت را بیان می‌کند) آمده است، اگر در سال توانستید بالای ۳% سود کسب کنید، ۲۵% سود مازاد بر ۳ درصد به شما تعلق خواهد گرفت. شما می‌توانید در هرچیزی از جمله سهام، اوراق قرضه، صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک، املاک و مستغلات، شرکت‌های نوپا، هنر، صندوق پوشش ریسک تمبرهای نادر، کالاهای قابل بازیافت، طلا یا مشروبات الکلی سرمایه‌گذاری کنید. آن ۳% به عنوان مانع (hurdle) شناخته می‌شود و میزان سودی است که باید کسب کنید تا به شما سودی پرداخت شود. ۲۵% نیز سود سخاوتمندانه‌ای است که شما با اثر سودآوری بیش از “مانع” کسب خواهید کرد. همانطور که گفته شد میزان استاندارد ۲% و ۲۰% است.

حال تصور کنید یک سرمایه‌گذار به شما ۱۰۰ میلیون دلار پول می‌دهد و شما مطابق با دستورالعمل مندرج در اساسنامه آن را سرمایه‌گذاری می‌کنید. شما می‌توانید این پول را خرج احداث یک رستوران یا یک شرکت جدید کنید. هدف این است که پول را در بالاترین بازده احتمالی نسبت به ریسک آن سرمایه‌گذاری کنید تا بیشترین سود نصیب شما شود.

حال تصور کنید که در سال اول یک سرمایه‌گذاری باورنکردنی انجام داده‌اید و دارایی شما از ۱۰۰ میلیون به ۲۰۰ میلیون دلار رسیده است. ۳% اول به سرمایه‌گذار تعلق دارد و از ۹۷ میلیون دلار باقی مانده ۲۵% به شما و ۷۵% به سرمایه‌گذار می‌رسد.

بدین ترتیب شما ۲۴.۲۵ میلیون دلار درآمد کسب خواهید کرد. سرمایه‌گذار نیز در مجموع ۷۵.۷۵ میلیون دلار کسب خواهد کرد. از سوی دیگر اگر ۲ درصد نیز به عنوان کامزد سالانه مدیریت مورد توافق بوده باشد به شما می‌رسد.

آیا صندوق پوشش ریسک چیز بدی است؟

از زمان بحران مالی سال ۲۰۰۸، صنعت صندوق‌های پوشش ریسک به طور جدی مورد بررسی قرار گرفته است. در آن زمان در حالی که میلیون‌ها آمریکایی شغل، خانه و پس‌انداز بازنشستگی خود را از دست دادند، چند صندوق پوشش ریسک با شرط‌بندی در مقابل بازار مسکن میلیاردها دلار بدست آوردند. این صندوق پوشش ریسک موضوع باعث قطع ارتباط میان شهروندان دارای مشاغل خویش‌فرما و کوچک (Main Street) و صندوق‌های پوشش ریسک وال استریت شد و همچنین منجر به ایجاد تنفری از این صنعت شد، که البته قابل درک است.

همچنین مدیران صندوق‌های پوشش ریسک به معاملات نهانی (inside-trading)، اقدامات مشکوک تجاری و رفتارهای غیر اخلاقی محکوم شده‌اند. البته نمی‌توان گفت، تمام مدیران صندوق‌های پوشش ریسک فاسد هستند.

صندوق‌های پوشش ریسک در اصل به شرکت‌های بزرگ سرمایه‌گذاری راهی پیشنهاد می‌دهند تا از طریق سرمایه‌گذاری بر دارایی‌های جایگزین، ریسک‌های موجود در بازار را کاهش دهند. این دارایی‌ها از آنجایی که همبستگی زیادی با بازار سهام ندارند می‌توانند به خوبی ریسک‌های این بازار را پوشش دهند. اگر شاخص داوجونز یا S&P سقوط کنند، صندوق‌های پوشش ریسک در دارایی‌هایی سرمایه‌گذاری می‌کنند که در هنگام سقوط بازار عملکرد خوبی دارند بدین صورت خسارت کلی را کاهش می‌دهند.

وجود چنین صندوق‌هایی برآمده از نیاز بازار بوده است و وجود آن برای سرمایه‌گذاران بزرگ ضروری است اما بحران مالی سال ۲۰۰۸ و پیامدهای ناشی از آن موجب افزایش مقررات در این صنعت شد که آن نیز ضروری بود و به کاهش تعداد بازیگران بد در این صنعت کمک کرد.

آیا باید در صندوق‌های پوشش ریسک سرمایه‌گذاری کرد؟

برای اکثر سرمایه‌گذاران خرد، سرمایه‌گذاری در این صندوق‌ها نه تنها ایده بدی است بلکه احتمالا غیرممکن است. به دلیل قوانین و مقررات حاکم بر این صنعت، هر سرمایه‌گذار که بخواهد در این صندوق‌ها سرمایه‌گذاری کند باید واجد شرایط “سرمایه‌گذار دارای اعتبار” (Accredited investor) باشد. این بدان معنی است که در دو سال آخر باید درآمد بالای ۲۰۰ هزار دلار داشته باشید یا اگر متاهل هستید باید مجموع خالص درآمد شما و همسرتان سالانه بالای ۳۰۰ هزار دلار باشد و دلیلی داشته باشید که مشخص کند این درآمد در آینده نیز باقی خواهد ماند. همچنین دارایی خالص شما به استثنای املاک مسکونی شخصی باید بیش از یک میلیون دلار ارزش داشته باشد.

علاوه بر شرایطی که برای سرمایه‌گذاری در صندوق‌های پوشش ریسک نیاز است، باید بدانید که این صندوق‌ها کارمزد بالایی دارند و در اوراق بهادر متلاطم و ریسکی سرمایه‌گذاری می‌کنند. برای بسیاری از سرمایه‌گذاران خرد این ترکیب می‌تواند خطرناک باشد. بعلاوه به دلیل ساختار کارمزدی این صندوق‌ها، از سودهای احتمالی به دست آمده سهم زیادی نصیب سرمایه‌گذار نمی‌شود. این صندوق‌ها در شرط‌بندی‌های پرریسک سرمایه‌گذاری می‌کنند که اغلب نتیجه نمی‌دهند و در نتیجه ضرر بزرگی نصیب سرمایه‌گذاران می‌شود.

علی رغم آنچه در رسانه‌ها گفته می‌شود و مدیران ارشد صندوق‌های پوشش ریسک را مانند سلبریتی‌ها به نمایش می‌گذارند واقعیت این است که سرمایه‌گذاری در این صندوق‌ها را باید به سرمایه‌گذاران نهادی یا افراد فوق العاده ثروتمند سپرد. چون این افراد از این صندوق‌ها به عنوان پوششی برای جلوگیری از ضررهای احتمالی سرمایه‌گذاری‌هایشان در بورس و اوراق استفاده می‌کنند.

جهت پیگیری اخبار و تحلیل های فارکس و بازارهای جهانی به کانال تلگرامی UtoFX بپیوندید.